50. Αλλαγή βάρδιας στο δωμάτιο 327

Η Λιλήθ έκλεισε την πόρτα πίσω της. Στο μοναδικό κρεβάτι του δωματίου, ένας ασθενής κοιμόταν. Σωληνάκια και οροί, αλλά κυρίως γύψοι και γάζες ήταν αυτό που κυριαρχούσε επάνω στον άρρωστο.

-   Παρθένα; είπε η Λιλήθ χαμηλόφωνα.

Από το κρεβάτι δεν ακούστηκε ο παραμικρός ήχος. Μόνο τα μηχανήματα έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Η Λιλήθ αναρωτήθηκε αν οι πληροφορίες της για τη δηλητηρίαση ευσταθούσαν. Ο ασθενής που είχε μπροστά της ήταν εμφανώς κάποιος άνθρωπος που είχε πάθει ατύχημα. Αλλιώς, τι νόημα είχαν οι γάζες και οι γύψοι; Να έκανε λάθος το δωμάτιο; Όχι, αφού το είχε δει καθαρά. Ήταν το 327. Αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν έμοιαζε στην Παρθένα. Αν μη τι άλλο, η Παρθένα ήταν πιο γεμάτη. Τι να είχε συμβεί;

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε. Μια νοσοκόμα μπήκε βιαστικά, αλλά όταν είδε τη Λιλήθ κοντοστάθηκε.

-   Ποια είστε; ρώτησε.

-   Ήρθα να δω μια φίλη, απάντησε εκείνη.

-   Δεν το ξέρετε ότι εδώ δεν επιτρέπονται επισκέψεις όλες τις ώρες; Παρακαλώ να φύγετε, η ασθενής, όπως βλέπετε, δεν μπορεί να σας μιλήσει.

-   Ναι, θα φύγω, αλλά πείτε μου: εκτός από τη δηλητηρίαση, έπαθε και κάποιο ατύχημα;

-   Εγώ δεν ξέρω τίποτα για δηλητηρίαση. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ασθενής έχει πολλαπλές κακώσεις και κατάγματα σε όλο της το σώμα, εξαιτίας κάποιου ατυχήματος που είχε. Μήπως πρόκειται για άλλη ασθενή;

-   Ίσως, είπε η Λιλήθ προβληματισμένη. Η ασθενής για την οποία μιλάω εγώ λέγεται Παρθένα Βαλαωρίτη και ήρθε εδώ με συμπτώματα δηλητηρίασης.

-   Ε, τότε σίγουρα πρόκειται για άλλη ασθενή. Η ασθενής αυτή δεν λέγεται έτσι. Μάλλον θα κάνατε λάθος στο δωμάτιο.

Η Λιλήθ κίνησε να βγει από το δωμάτιο.

-   Εκτός, είπε τότε η νοσοκόμα, αν μιλάτε για εκείνη τη γυναίκα που έφεραν εχθές το βράδυ…

-   Ναι, είπε η Λιλήθ και κοντοστάθηκε.

-   Α, εκείνη δεν έμεινε πολύ εδώ… Εσείς τι της είστε;

-   Φίλη.

-   Δεν επιτρέπεται να δίνουμε πληροφορίες σε άτομα εκτός οικογενείας…

-   Ζει μόνη, είναι χωρισμένη εδώ και χρόνια, και δεν έχει κανέναν στενό συγγενή.

Η νοσοκόμα την κοίταξε.

-   Ζούσε μόνη θέλετε να πείτε, είπε.

-   Τι εννοείτε;

-   Αν η γυναίκα στην οποία αναφέρεστε είναι αυτή που νομίζω, δυστυχώς δεν ζει πια.

Η Λιλήθ έμεινε αποσβολωμένη. Είχε ακούσει καλά; Η Παρθένα ήταν νεκρή;

-   Μήπως κάνετε λάθος; Είστε σίγουρη;

-   Ρωτήστε και τη γιατρό, που την ανέλαβε. Είναι Ελληνοσουηδή, δόκτωρ Σκούλντερ λέγεται. Είστε καλά;

Η Λιλήθ είχε χλωμιάσει. Εντάξει, αδιαφορούσε για την Παρθένα, την ήθελε μακριά, όχι όμως και να πεθάνει, έτσι, μόνη, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου…

Έπρεπε να ενημερώσει την Τατιάνα, δεν είχε νόημα να έρθει τώρα πια. Μηχανικά έβαλε το χέρι της στην τσάντα της και έπιασε το κινητό της. Πληκτρολόγησε το νούμερο της Τατιάνας και έβαλε το κινητό στο αυτί της. Καλούσε. Κάπου ακούστηκε ένα κινητό να χτυπάει.

-   Απαγορεύονται τα κινητά εδώ μέσα, είπε η νοσοκόμα.

-   Συγγνώμη, είπε η Λιλήθ και το έκλεισε.

Το κινητό που χτυπούσε σταμάτησε να χτυπάει.

-   Αντίο, είπε στη νοσοκόμα και βγήκε έξω.

Ξαναπήρε την Τατιάνα. Μα, πού βρισκόταν και δεν το άκουγε; Ξαναπήρε. Το άφησε να χτυπάει μέχρι να κλείσει η γραμμή. Τίποτα. Να δεις που θα το είχε ξεχάσει πουθενά. Πήρε ξανά. Στο πέμπτο χτύπημα η γραμμή άνοιξε.

-   Εμπρός, ακούστηκε.

-   Έλα, πού είσαι; Τόσην ώρα σε παίρνω!

-   Ξέρετε, ακούστηκε ξανά η φωνή και τότε η Λιλήθ συνειδητοποίησε ότι της ήταν άγνωστη, δεν είναι δικό μου αυτό το τηλέφωνο.

-   Τι εννοείτε;

-   Ότι δεν είναι δικό μου. Η κυρία, την οποία καλείτε, δεν μπορεί να σας μιλήσει αυτήν την στιγμή…

-   Γιατί; Πού βρίσκεται; Γιατί έχετε εσείς το τηλέφωνό της;

-   Να, δεν ξέρω πώς να σας το πω, εγώ είμαι απλώς μία νοσοκόμα…

-   Νοσοκόμα;

-   Ναι, και άκουσα το κινητό της που χτυπούσε επίμονα και το σήκωσα. Η ίδια όμως δεν μπορεί να σας μιλήσει, βρίσκεται στο γύψο, με πολλαπλά κατάγματα,  είχε ένα ατύχημα…

-   Δεν είναι δυνατόν! Σήμερα το πρωί μιλήσαμε!

-   Κι όμως, έτσι είναι τα πράγματα, δυστυχώς.

-   Και δεν μπορεί να μιλήσει;

-   Της έχουν βάλει ορό με παυσίπονα και ηρεμιστικά και τώρα κοιμάται.

-   Είναι σοβαρά;

-   Δεν ξέρω να σας πω ακριβώς, αλλά άκουσα ότι οι γιατροί φοβούνται μήπως από τα χτυπήματα έχει προκληθεί βλάβη στον εγκέφαλο.

-   Δεν το πιστεύω, το πρωί μιλήσαμε…

-   Λυπάμαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

-   Σε ποιο νοσοκομείο είναι;

Η Λιλήθ ένιωσε ότι ήταν πρωταγωνίστρια κάποιας θεατρικής φάρσας. Σαν υπνωτισμένη, συνέχισε για λίγο ακόμα την τηλεφωνική της συνομιλία. Ύστερα έκλεισε το τηλέφωνο και επέστρεψε στο δωμάτιο 327. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Στο κρεβάτι, η Τατιάνα παρέμενε εντελώς ακίνητη.