Δεν πρόλαβε να πιάσει το χαρτί στα χέρια
του, χτύπησε το κουδούνι.
- Δε θα
με αφήσουν σε ησυχία σήμερα, είπε και πήγε μουρμουρίζοντας προς την πόρτα.
Λίγο πριν να
την ανοίξει, κοντοστάθηκε. Από το μυαλό του πέρασε σαν αστραπή η σκηνή με την
Παπαδοπούλου, που μπήκε σαν σίφουνας στο σπίτι του και του πήρε το φάκελο. Το
κουδούνι ξαναχτύπησε. Κι αν ήταν η Παπαδοπούλου;
- Μη
γίνεσαι γελοίος, μάλωσε τον εαυτό του. Η Παπαδοπούλου δε θα έρθει εδώ. Θα σε
περιμένει στο αεροδρόμιο.
Α, ναι, είχε
και το ταξίδι σε μερικές μέρες…
- Κύριε
Βεντούζα, ανοίξτε, ακούστηκε μια ψιλή φωνή πίσω από την πόρτα. Ανοίξτε, εγώ
είμαι, η Αγγελική!
- Τι
τρέχει, Αγγελική, παιδί μου; ρώτησε, αφού άνοιξε την πόρτα, φυσικά.
- Μου
είπε η μαμά μου να σας πω ότι η συνέλευση που ήταν για σήμερα το απόγευμα…
- Φτου!
σκέφτηκε ο Βεντούζας. Την είχα ξεχάσει τη συνέλευση!
- …
αναβάλλεται, συνέχισε η Αγγελική. Μου είπε η μαμά μου ότι θα βγάλει νέα
ανακοίνωση. Μου είπε επίσης να σας θυμίσω ότι δεν έχετε πληρώσει τα
κοινόχρηστα…
- Φτου,
να πάρει! Πώς τα ξέχασα; συνέχισε τον εσωτερικό του μονόλογο ο Βεντούζας.
- Αν έχετε
σκοπό να τα πληρώσετε σήμερα…
- (Σιγά
μην είχα τέτοιο σκοπό… αφού το ξέχασα!)
- …
ελάτε μετά τις 8, που θα έχει γυρίσει η μαμά μου. Ξέρετε, έγινε μια ληστεία στο
μαγαζί του μπαμπά μου και οι γονείς μου είναι εκεί και περιμένουν την αστυνομία
να καταγράψει την κλοπή.
- Δεν
το ήξερα.
- Ε,
πού να το ξέρατε; Εχθές το βράδυ έγινε.
- Έκλεψαν
πολλά;
- Δεν
ξέρω, δε νομίζω, αλλά το μαγαζί είναι άνω-κάτω. Πάλι καλά που δεν έβαλαν και
καμιά φωτιά…
- Έβαλαν
φωτιά;
- Όχι,
κύριε Βεντούζα, ΔΕΝ έβαλαν φωτιά, είπα…
- Α,
συγγνώμη, δεν άκουσα καλά…
- Δεν
πειράζει, είπε η Αγγελική, που δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Βεντούζας επιδείκνυε
τέτοια αφηρημάδα. Και τώρα πρέπει να πηγαίνω, πρέπει να ειδοποιήσω και τα
υπόλοιπα διαμερίσματα για την αναβολή
της συνέλευσης.
- Εντάξει,
Αγγελικούλα, ευχαριστώ, είπε ο Βεντούζας και προτού το καταλάβει απόμεινε μόνος
του στην είσοδο της πόρτας.
- Για
να δούμε τι ανακάλυψε ο Περικλής, είπε και ξανάπιασε το χαρτί στα χέρια του.
Στην στήλη με
τον αριθμό 2 έγραφε: Ψάχνοντας για τον αριθμό 2 μπορούμε να αντιστοιχίσουμε
πολλά. Σύμφωνα με τον ταοϊσμό π.χ. τα πάντα εμφανίζονται σε δυάδες.
Δράση-αντίδραση, καλό-κακό, ζεστό-κρύο κλπ. Επίσης, μπορούμε να αντιστοιχίσουμε
τον αριθμό με το γράμμα Β, που είναι το δεύτερο γράμμα του αλφαβήτου. Ίσως,
λοιπόν, ο αριθμός 2 είναι στοιχείο για το γράμμα μιας λέξης. Δεύτερος σε
απόσταση από τον ήλιο πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα είναι η Αφροδίτη.
Στην στήλη με
τον αριθμό 8 έγραφε: Σε αντίθεση με τον αριθμό 2, ο αριθμός 8 δεν έχει τόσο
πολλές αντιστοιχίσεις. Πρόκειται επίσης για έναν ζυγό αριθμό, που μάλιστα τον
συναντάμε 2 φορές. Σύμφωνα με το φενγκ-σούι, ο αριθμός 8 είναι ευοίωνος, και
πολλοί άνθρωποι στην Κίνα επιδιώκουν να έχουν τραπεζικούς λογαριασμούς που να
τελειώνουν σε 8 ή που το άθροισμα των αριθμών τους να δίνει 8. Όγδοος σε
απόσταση από τον ήλιο πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα είναι ο Ουρανός. Όγδοο
γράμμα της αλφαβήτου το Θ.
Στο κάτω μέρος
της σελίδας έγραφε: Ίσως ο αριθμός 8 να είναι σημαντικότερος από τον 2. Σύμφωνα
με τον τύπο του Nicht Vorhanden,
Λ+288xΤ= Π, συνεπώς μιλάμε
για μια συνάρτηση που διέπεται σαφώς από την αρχή της απροδιοριστίας του Heisenberg.
- Τι
παλαβομάρες είναι αυτές; σκέφτηκε ο Βεντούζας. Εγώ του ζήτησα βοήθεια για να
λύσω τον γρίφο και αυτός μου φτιάχνει καινούργιους;
Έκανε να πιάσει
το τηλέφωνο για να ζητήσει εξηγήσεις, αλλά θυμήθηκε ότι ο Περικλής δεν υπήρχε
πια. Αναστέναξε. Έπιασε την επόμενη κόλλα χαρτί. Εκεί ήταν ένα δακτυλογραφημένο
σημείωμα. Απευθυνόταν στον ίδιο.
«Βεντούζα μου,
σου στέλνω τις σηειώσεις μου για να τις δεις. Είναι κάποια προσχέδια για το
βιβλίο που προτίθμαι να γράψω. Όπως ξέρεις, δεν έχω εμπειρία σε αυτά και οποιαδήποτε
βοήθεια είναι ευρόσδεκτη. Δεν έχω και τόσο πολλούς φίλους στους οποίους να
μπορώ να βασιστώ. Γι’αυτό και απευθύνομαι σε εσένα.
Ελπίζω να μη
δυσνασχετήσεις. Θυμήσου πόσες φορές σου έχω κάνει χάρες εγώ. Εξάλλου, όσο
γηγορότερα τελειώσω με το βιβλίο, τόσο γρηγορότερα θα μπορέσω να σε συνοδεύσω
στην εκδρομή στα Φάρσαλα. Θέλω περισσότερο να προσέξεις την ορθογρφία, εσύ
ήσουν πάντα καλός στην ορθογραφία, εγώ μόνο με τους αριθμούς τα πήγαινα καλά.
Α, σου
επιστρέφω και το βιβλίο που μου είχες δανείσει. Είχε ξεχαστεί στη βιβλιοθήη
μου, ούτε που θυμάμαι πόσο καιρό το είχα. Έπρεπε να μου το έχεις θυμίσει, δεν
πιστεύω να ντρεπόσουν. Η ντρπή είναι για τους χαμένους, έλεγε ο πατέρας μου.
Αλλά, μάλον δεν ντρεπόσουν, θα το είχες ξεχάσει και εσύ, φαντάζομαι. Γεράσαμε, Βεντυζάκο
μου, γεράσαμε…
Πιστεύω να μην
κοραστείς πολύ διαβάζοντας τις σημειώσεις μου. Θυμάμαι όταν ήμαστε μικροί, δεν
είχες πρόβλημα να καταλάβεις τα ορνιοσκαλίσματά μου. Επιπλέον, σου άρσε να
διαβάζεις αυτά που έγραφα.
Βεντούζα μου,
πρέπει να σε αφήσω τώρα. Υποσχέθηκα στην Ελένη να πάρω το γιο μου από τα αγγλκά.
Όπου να’ναι σχολάει και δε θέλω να τον αφσω να με περιμένει. Θα σου τηλεφωνήσω
για μιλήσουμε για τις λεπομέρειες σύντομα. Το βρδυ είναι καλά; Ή έχεις
κανονίσει τίποα; Αλλά σιγά μην έχεις κανονσει… Στο σπίτι θα κθήσεις, όπως
πάντα. Όσα χρόνια κι αν περάσου, εσύ δεν πρόκειται να αλλάξεις. Δεν πειράζει,
όμως, εγώ σε αγαπώ και με τα ελαττώμτά σου. Περιμένω την γνώμη σου για το
βιβλίο.»
Τι
ακαταλαβίστικο που ήταν κι αυτό! Δεν φτάνει που ήταν ασυνάρτητο, ήταν και
κακογραμμένο. Τι την ήθελε τη δακτυλογράφηση, αφού δεν ήξερε να δακτυλογραφεί;
Ορίστε, οι μισές λέξεις λειψές! Αν ήταν έτσι και οι σημειώσεις…
Αλλά για ποιο
βιβλίο μιλούσε; Ποιο βιβλίο του είχε δανείσει; Και αφού του το επέστρεφε, πού
ήταν; Ανάμεσα στα χαρτιά του δεν ήταν, πάντως. Και τι ήταν αυτό, ότι ετοίμαζε
βιβλίο; Πότε το είχε ξεκινήσει και δεν του είχε πει τίποτα τόσο καιρό; Και από
την άλλη, τι βοήθεια θα μπορούσε να του προσφέρει εκείνος, που δεν σκάμπαζε
τίποτα από μαθηματικά;
Α, ναι, ήθελε
βοήθεια στην ορθογρφία! Μάλλον στη δακτυλογράφηση ήθελε βοήθεια, με την
ορθογραφία δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα από ό,τι θυμόταν.
Ο Βεντούζας δεν
ήξερε τι να υποθέσει. Γιατί ο Περικλής είχε επιλέξει να δακτυλογραφήσει το
σημείωμα, ενώ όλα τα άλλα χαρτιά ήταν χειρόγραφα; Και αφού, προφανώς, το είχε
γράψει στον υπολογιστή, γιατί δεν είχε αφιερώσει δύο λεπτά από τον χρόνο του
για να το διορθώσει; Τόσο πολύ βιαζόταν; Εκτός αν το έκανε επίτηδες, για να του
την σπάσει! Ήξερε πόση μανία είχε ο Βεντούζας με την τάξη. Αλλά γιατί να το
κάνει επίτηδες;
Άφησε τα χαρτιά
στο τραπέζι και άνοιξε την τηλεόραση. Σπάνια παρακολουθούσε τηλεόραση, τώρα
όμως ήθελε κάτι για να ξεφύγει λίγο το μυαλό του. Είχε έκτακτο δελτίο ειδήσεων:
μεγάλη φωτιά είχε ξεσπάσει στο κέντρο, ύστερα από έκρηξη που είχε σημειωθεί σε
ένα μεγάλο κατάστημα τράπεζας. Επί τόπου είχαν σπεύσει τρία αυτοκίνητα της
πυροσβεστικής με είκοσι άντρες. Η φωτιά ήταν υπό έλεγχο.
- Κι
άλλη φωτιά, σκέφτηκε. Επιδημία έπεσε;
Χαμήλωσε τον
ήχο και κάθησε στον καναπέ με τα χαρτιά στο χέρι. Πού βρισκόταν η απάντηση στον
γρίφο; Η Ελένη του είχε πει ότι ο Περικλής ήταν ενθουσιασμένος, και μάλιστα
είχε φωνάξει «Εύρηκα!» σαν άλλος Αρχιμήδης. Τι στα κομμάτια είχε βρει;
Ξεφύλλισε
γρήγορα τα υπόλοιπα χαρτιά. Τίποτα. Αριθμητικές πράξεις χωρίς νόημα. Και
μαθηματικοί τύποι. Του Nicht Vorhanden,
του Heisenberg, του Achtung πιο
κάτω… Ωραίο όνομα, Achtung,
στα γερμανικά σήμαινε «προσοχή».
Ξαφνικά,
θυμήθηκε: Βέβαια, ο Nicht Vorhanden,
ο αγαπημένος επιστήμονας του Περικλή! Ο αγαπημένος, ανύπαρκτος επιστήμονας του
Περικλή. Τον είχε «ανακαλύψει» στο γυμνάσιο, όταν ακόμα δεν είχε ανακαλύψει την
κλίση του στα μαθηματικά. Όταν ο Περικλής έφτανε σε αδιέξοδο σε κάποια άσκηση
μαθηματικών στο σχολείο, έγραφε «σύμφωνα με τον τύπο του Nicht Vorhanden», στη συνέχεια
πρόσθετε έναν δικό του τύπο και στο τέλος έδινε ένα αυθαίρετο αποτέλεσμα. Είχε
πάρει αποβολή κιόλας από έναν στριμμένο μαθηματικό, ο οποίος είχε μπει και στη
διαδικασία να ψάξει τον συγκεκριμένο τύπο και φυσικά δεν τον είχε βρει!
Ο Βεντούζας
ένιωσε σα να έβλεπε έναν παλιό του φίλο από το σχολείο. Ναι, γεια σου Nicht Vorhanden, τι γίνεται, όλα καλά;
Καιρό έχουμε να τα πούμε. Κανένα καινούργιο τύπο τώρα τελευταία; Α, ναι; Λ+288xΤ=
Π, λοιπόν. Πολύ ενδιαφέρον!
Κάτι ήθελε να
του πει ο Περικλής. Κάτι διαφορετικό από τη σημασία των αριθμών. Ο τύπος φυσικά
ήταν αυθαίρετος. Τι του έλεγε ο Περικλής, όταν του μιλούσε για κώδικες; Του
έλεγε ότι υπήρχαν διάφοροι τρόποι να κωδικοποιήσεις ένα μήνυμα, γι’αυτό ήταν
σίγουρος. Όμως, η αλήθεια ήταν ότι δεν πρόσεχε και τόσο τις ενθουσιώδεις
αναφορές του φίλου του. Μακάρι να πρόσεχε λίγο περισσότερο.
Πάντως, κάτι
του έλεγε ότι ο κώδικας ήταν στο δακτυλογραφημένο κείμενο. Αλλιώς, γιατί ο
Περικλής να μπει στον κόπο να δακτυλογραφήσει κάτι, την στιγμή, μάλιστα, που
δεν ήταν και καλός στη δακτυλογράφηση;
Ξαναδιάβασε το
κείμενο. Ήταν εμφανώς ένα ασυνάρτητο κείμενο. Και πότε του είχε μιλήσει εκείνος
για εκδρομή στα Φάρσαλα και δεν το θυμόταν; «Θέλω να προσέξεις την ορθογρφία…»
Την ορθογραφία!
Αυτό ήταν! Το μήνυμα ήταν στις λειψές λέξεις! Πώς δεν το είχε καταλάβει τόση
ώρα;
Πήρε ένα χαρτί
στα χέρια του και αντέγραψε τις λέξεις στη σειρά: σηειώσεις, προτίθμαι, ευρόσδεκτη,
δυσνασχετήσεις, γηγορότερα, ορθογρφία, βιβλιοθήη,
ντρπή, μάλον, Βεντυζάκο, κοραστείς, ορνιοσκαλίσματά, άρσε, αγγλκά, αφσω, λεπομέρειες, βρδυ, τίποα, κανονσει, κθήσεις, ελαττώμτά.
Τι κοινό είχαν όλες
αυτές οι λέξεις; Τους έλειπε από ένα γράμμα. Έγραψε στη σειρά τα γράμματα που
έλειπαν. Μπροστά στα μάτια του σχηματίστηκε μια φράση. Δεν είχε προσέξει ότι
στο κείμενο υπήρχε και η λέξη «περάσου», όπου έλειπε το ν στο τέλος. Έτσι κι
αλλιώς δεν χρειάστηκε για να καταλάβει το νόημα. Μεπαρακολουθειητατιαα… Ο
Περικλής το έλεγε ξεκάθαρα: «Με παρακολουθεί η Τατιάνα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου