Την επόμενη μέρα ξύπνησε κακόκεφος και μουδιασμένος. Ετοιμάστηκε μηχανικά και δεν έφαγε καν πρωινό (κάτι που σπάνια παρέλειπε). Πήγε στο γραφείο του και έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Δεν κατάλαβε για πότε πέρασε η ώρα και ξαφνιάστηκε όταν χτύπησε την πόρτα του ο Μπάσσης.
- Καλημέρα σας κύριε καθηγητά, του είπε πρόσχαρα ο νεαρός.
Αφού ξεμπέρδεψαν γρήγορα με τα τυπικά (ερωτήσεις για την πορεία της υγείας του νεαρού φίλου, για άλλη μια φορά συλλυπητήρια για τον θάνατο του Περικλή, παράκληση του Μπάσση να τον αποκαλεί ο Βεντούζας "Δημήτρη"), μίλησαν για αρκετή ώρα για το βιογραφικό του φοιτητή, τις ιδέες του σχετικά με το θέμα της διπλωματικής και τη σχετική βιβλιογραφία που υπήρχε. Αν άκουγε κάποιος τον Βεντούζα θα νόμιζε ότι είχε ξεχάσει τελείως την περιπέτειά του και ότι είχε ξαναγίνει ο ήσυχος, αλλά απαιτητικός καθηγητής ιστορίας που ήταν πριν αρχίσουν όλα αυτά. Τότε, που το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντος από τη μεριά των φοιτητών του για το μάθημά του ή το ενοχλητικό φλερτ της κυρίας Βαλαωρίτη. Λίγο πριν το τέλος της συζήτησής τους όμως, αυτός ο "κάποιος", σίγουρα θα χαμογελούσε όταν θα έβλεπε τον καθηγητή να βγάζει ένα φύλλο χαρτί από το σουμέν του και να το δίνει στον Μπάσση.
- Διάβασε σε παρακαλώ αυτό το κείμενο, Δημήτρη.
Ο φοιτητής διάβασε γρήγορα τις τρεις μικρές παραγράφους που αποτελούσαν το ανώνυμο γράμμα που είχε λάβει ο Βεντούζας (και είχε κάτσει να αντιγράψει από μνήμης μόλις έφτασε στο γραφείο, όπως έκανε πριν από μέρες για τον Περικλή). Σήκωσε το κεφάλι του σκεπτικός.
- Ναι... Είναι μια πολύ περιληπτική και απλουστευμένη περιγραφή των Νόρνων... Δείχνει να έχει αντιγραφεί από κάποιο άρθρο ή λήμμα εγκυκλοπαίδειας...
- Θέλεις να πεις ότι αυτός που το έγραψε δεν πρέπει να είναι γνώστης του αντικειμένου; ρώτησε ο καθηγητής, ξαφνιασμένος που δεν είχε σκεφτεί αυτήν την πιθανότητα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μίλα ελεύθερα, είπε προσέχοντας τον δισταγμό του Μπάσση, δεν το έγραψα εγώ.
- Όχι, δεν το πιστεύω, απάντησε ο νεαρός, ανακουφισμένος που δεν έκανε γκάφα. Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω ακριβώς... Υπάρχει κάτι στον τρόπο που είναι γραμμένο... Μπορώ να το μελετήσω λίγες μέρες;
- Ναι, φυσικά, απάντησε ο Βεντούζας που είδε ότι το κείμενο κέντρισε το ενδιαφέρον του Μπάσση, όπως ήλπιζε. Και θα ήθελα να σου ζητήσω και κάτι άλλο...
- Παρακαλώ, είπε πρόθυμα ο Μπάσσης.
- Θυμάσαι χτες, στο νοσοκομείο, που σε ρώτησα αν σου αρέσουν οι γρίφοι;
- Ναι, το θυμάμαι, απάντησε επιφυλακτικά ο φοιτητής, σκεπτόμενος ότι ο Βεντούζας άρχισε πάλι τα περίεργα.
- Θέλω, όσο μελετάς το κείμενο, να έχεις στο μυαλό σου δύο αριθμούς: το 2 και το 8.
- Το 2 και το 8;
- Ναι, θέλω να τους έχεις υπόψη σου. Θέλω να μου βρεις μία σχέση ανάμεσα σε αυτούς τους αριθμούς και αυτό το κείμενο, αν υπάρχει βέβαια.
Ο φοιτητής κατένευσε, αν και ήταν φανερό ότι δεν καταλάβαινε τίποτα. Ο Βεντούζας σηκώθηκε και του έδωσε το χέρι του. Ο Μπάσσης τον μιμήθηκε.
- Λοιπόν, Δημήτρη παιδί μου, νομίζω ότι θα συνεργαστούμε θαυμάσια εμείς οι δύο. Είμαι σίγουρος ότι η διπλωματική σου θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
- Σας ευχαριστώ κύριε καθηγητά. Και σας υπόσχομαι να βρω τη λύση σε αυτό το... μυστήριο, του απάντησε χαμογελώντας.
Η λέξη "μυστήριο" έκανε τον καθηγητή να σοβαρέψει απότομα. Ασυναίσθητα, έσφιξε λίγο παραπάνω το χέρι του νεαρού, το οποίο δεν είχε καταλάβει ότι κρατούσε ακόμα. Αφήνοντάς το, του είπε:
- Ξέρεις Δημήτρη, θα ήταν προτιμότερο να μην μιλήσεις σε κανέναν για το ακριβές θέμα της διπλωματικής σου. Επίσης, να μην δείξεις κάπου αυτό το κείμενο ή να αναφέρεις αυτά τα νούμερα. Ας πούμε... ας πούμε ότι είναι μία ιδιαιτερότητά μου. Δεν μου αρέσει να μαθεύεται στο πανεπιστήμιο το περιεχόμενο μιας εργασίας στην οποία συμμετέχω πριν ολοκληρωθεί. Και ξέρεις τώρα πόσο γρήγορα διαδίδονται τα πράγματα εδώ γύρω. Άλλωστε, η μισή χαρά ενός γρίφου είναι όταν βρίσκεις τη λύση μόνος σου, χωρίς τη βοήθεια άλλων, έτσι δεν είναι; είπε, προσπαθώντας να δώσει έναν ανάλαφρο τόνο στα λόγια του.
Ακουγόταν γελοίος και το καταλάβαινε, αλλά αυτή η λέξη του είχε θυμίσει ότι θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός. Είχε ήδη χάσει τον καλύτερό του φίλο και δεν ήταν διατεθειμένος να διακινδυνεύσει και τη ζωή του παιδιού που στεκόταν μπροστά του. Όχι, αν όντως τον παρακολουθούσαν, οι συναντήσεις του με τον νεαρό θα έπρεπε να φαίνονται σαν απλές συναντήσεις ενός φοιτητή με τον καθηγητή που παρακολουθεί την διπλωματική του. Κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει ότι αυτό το παιδί (γιατί στην ουσία, για παιδί επρόκειτο ακόμα) είχε στα χέρια του στοιχεία της υπόθεσης.
- Ναι, φυσικά, αν το προτιμάτε, απάντησε ο Μπάσσης, που δεν καταλάβαινε την αντίδραση του Βεντούζα, ούτε και είχε ακούσει ποτέ γι' αυτή του την "ιδιαιτερότητα". Μάλιστα, είχε γνωστούς που είχαν κάνει διπλωματική μαζί του και του μιλούσαν συχνά για την πορεία της. Δεν είπε τίποτα όμως, επειδή δεν ήθελε να ρισκάρει την άρνηση του καθηγητή να τον αναλάβει. Άλλωστε, ο Βεντούζας ήταν ο πλέον αρμόδιος για το θέμα που είχε διαλέξει. Αν έπρεπε να βρει άλλον καθηγητή, τότε μάλλον θα έπρεπε να τροποποιήσει και την κατεύθυνση που θα έπαιρνε η εργασία του και αυτό ήταν κάτι που δεν το ήθελε καθόλου. Ας είχε λοιπόν όσες παραξενιές ήθελε ο γερο-Βεντούζας!
Όταν τελικά έφυγε ο νεαρός, ο καθηγητής προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη. Αυτός που έγραψε το κείμενο δεν είχε γνώση του αντικειμένου κατά τη γνώμη του Μπάσση. Ναι, φέρνοντάς το στο μυαλό του, μπορούσε να καταλάβει γιατί το πίστευε αυτό. Ο ίδιος δεν ήταν απόλυτα βέβαιος, αλλά αν ο νεαρός κατάφερνε να το τεκμηριώσει, τότε θα το ξανασυζητούσαν. Αυτή η προοπτική όμως τον ανησυχούσε. Μετά από την χθεσινή συζήτηση με την Τατιάνα ήταν πεπεισμένος ότι το γράμμα του το είχε στείλει η Ληλίθ. Αν όμως, το άτομο που το έγραψε δεν είχε σχέση με την σκανδιναβική μυθολογία, αν απλά αντέγραψε αυτό το απόσπασμα από κάπου μόνο και μόνο επειδή γνώριζε την αγάπη του καθηγητή προς αυτήν, τότε πραγματικά θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Αυτή η σκέψη κυριολεκτικά τον τρόμαζε.
Αν μπορούσε να μάθει τουλάχιστον σε ποιον ανήκε το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε η "Παπαδοπούλου" τότε ίσως να μπορούσε να βρει την άκρη του νήματος. Αν ήξερε ποιος τον παρακολουθούσε, τότε ίσως να μπορούσε να πάει στην αστυνομία και να τους αναφέρει την συνάντηση με αυτή τη γυναίκα και τη σχέση του αυτοκινήτου με τον θάνατο του Περικλή. Ίσως αν πήγαινε και τους έλεγε για το σημείωμα στην τσέπη του σακακιού του Περικλή, να έβρισκαν εκείνοι σε ποιον ανήκει το αυτοκίνητο. Μα, τι βλακείες ήταν αυτές που σκεφτόταν, ήταν δυνατόν ποτέ να πάει στην αστυνομία και να πει όλη αυτή την παράλογη ιστορία; Θα τον έκλειναν σίγουρα στο ψυχιατρείο. Από την άλλη, ακόμα και αν τον πίστευαν, θα τους φαινόταν πολύ ύποπτο που ο ίδιος πήρε το σημείωμα από την τσέπη του φίλου του και δεν το ανέφερε αμέσως (τι λάθος, Θεέ μου, ακόμα και αν δεν το έκανε επίτηδες, τώρα μπορεί η αστυνομία να το είχε βρει και να γνώριζε τον κάτοχό του). Όπως και να έχει το πράγμα, μία συζήτηση με την αστυνομία τώρα θα τον έβαζε σε καινούριους μπελάδες. Εκτός αν... αν πήγαινε στην τροχαία, δήλωνε ότι τον τράκαρε αυτό το αυτοκίνητο και ζητούσε να μάθει σε ποιον ανήκει; Όχι, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται ούτε στις ταινίες. Κάπως όμως έπρεπε να μάθει ποιος ήταν ο κάτοχος του αυτοκινήτου που προσπάθησε να του υποδείξει και ο Περικλής.
Ξαφνικά, μια νέα σκέψη άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό του. Έγραψε όντως ο Περικλής το σημείωμα; Το χαρτάκι είχε διαλυθεί από τον ιδρώτα στο χέρι του και το πέταξε κάποια στιγμή την ώρα που περπατούσε με την Τατιάνα. Θυμόταν όμως καθαρά την εικόνα του. Ήταν αυτός ο γραφικός χαρακτήρας του φίλου του; Ήταν γραμμένο με κεφαλαία, πρόχειρα γράμματα. Θα μπορούσε να το έχει γράψει ο Περικλής, αλλά πάλι, θα μπορούσε να το έχει γράψει κάποιος άλλος. Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπέθετε ότι ο Περικλής προσπαθούσε να του δώσει τον αριθμό του αυτοκινήτου των ανθρώπων που τον χτύπησαν. Και πίστεψε ότι είχε τονίσει το Β και το 8 για να του δείξει ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν σχέση με την γνωστή ιστορία αφού, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν πρόλαβε να μάθει ότι ο ίδιος ο Βεντούζας είχε δει την "Παπαδοπούλου" να μπαίνει σε αυτό, το ίδιο αυτοκίνητο. Αν όμως, το χαρτάκι το είχε αφήσει κάποιος άλλος στην τσέπη του Περικλή σαν μήνυμα; Ένα μήνυμα που μόνο ο ίδιος θα καταλάβαινε. Θυμήθηκε το χαμόγελο της "Παπαδοπούλου" εκείνο το βράδυ που έτρεξε πίσω της. Δεν βιαζόταν, ήθελε να την ακολουθήσει εκείνος, ήθελε να δει το αυτοκίνητο στο οποίο μπήκε. Αν το χαρτάκι ήταν μία προειδοποίηση για τον ίδιο; "Εμείς χτυπήσαμε τον φίλο σου"; "Μην μιλήσεις σε κανέναν άλλον γι' αυτή την ιστορία"; Ο θυμός του επέστρεψε πιο έντονος από ποτέ.
Δεν ήξερε ποιοι ήταν αυτοί που τον προσέγγισαν με εκείνο το γράμμα, ούτε και τι ακριβώς ήταν αυτό στο οποίο τον είχαν μπλέξει.
"Ξέρω όμως κάποια που γνωρίζει περισσότερα από εμένα", είπε δυνατά, πέταξε το μολύβι που έπαιζε ανάμεσα στα δάχτυλά του τόση ώρα, σηκώθηκε όρθιος και έφυγε γρήγορα για το σπίτι της Λιλήθ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου