13. Ένας γρίφος

     Έμεινε να τις κοιτάζει σαν χαμένος. Δύο γλάστρες, δύο, σαν τον αριθμό στο χαρτάκι της επιστολής που έλαβε. Διακοσμημένες με τον αριθμό οκτώ, όπως στα άλλα δύο χαρτάκια...Το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει. Σχεδόν άκουγε το αίμα του να τρέχει πιο γρήγορα στις φλέβες. Άπλωσε το χέρι του να πιαστεί από την κουπαστή επειδή ένιωθε ότι τα πόδια του δεν τον κρατούσαν πλέον. Δύο, οκτώ... Δύο, οκτώ... Αυτά τα δύο νούμερα στριφογύριζαν συνέχεια στο μυαλό του κάνοντάς τον να ζαλίζεται. Πρέπει να πέρασαν κάμποσα λεπτά γιατί σε λίγο άκουσε την πόρτα να ανοίγει.
     - Ακόμα εδώ είσαι; άκουσε τη φωνή της Λιλήθ. Μάριε, είσαι καλά; του ξαναείπε, πιο ανήσυχη τώρα. Μα, τι έχεις; Εσύ είσαι κατάχλωμος!
     Γύρισε και την κοίταξε. "Πάει για να πάρει τον γιο της από το νηπιαγωγείο", σκέφτηκε. "Έναν από τους δύο γιους της". "Ο μεγάλος της γιος είναι οκτώ χρονών".
     - Μάριε!
     Η φωνή της, η οποία ακούστηκε σχεδόν σαν τσιρίδα, τον συνέφερε κάπως. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να σκεφτεί λογικά. Καταλάβαινε και ο ίδιος ότι η φαντασία του είχε πάρει έναν επικίνδυνο δρόμο. Αποφάσισε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια να βγάλει μία άκρη με τους δύο αριθμούς.
     - Λιλήθ, πες μου κάτι. Ο αριθμός οκτώ, έχει κάποια σημασία στη σκανδιναβική μυθολογία;
Εκείνη φάνηκε να το σκέφτεται λίγο.
     - Οκτώ; Όχι, δεν θα έλεγα ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία.
     - Αν σου πει κάποιος τον αριθμό οκτώ, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό; επέμεινε εκείνος.
     - Σε σχέση με το ίδιο θέμα; Εεεε... Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι ότι ο Όντιν, ο ηγέτης των θεών της Σκανδιναβίας είχε ένα άλογο με οκτώ πόδια, τον Σλάιπνιρ.
     - Ένα άλογο;
     - Ναι.
     - Και ο αριθμός δύο;
     - Έλα βρε Μάριε τώρα...
     - Σε παρακαλώ!
     Η παράκλησή του σε συνδυασμό με το ωχρό πρόσωπό του την έκαναν να σταματήσει τις διαμαρτυρίες και να συγκεντρωθεί ώστε να του απαντήσει.
     - Τι να σου πω... Πολλά πράγματα μου έρχονται στο μυαλό... Οι θεοί της Σκανδιναβίας ήταν χωρισμένοι σε δύο ομάδες, τους Βανίρ, τους θεούς της γονιμότητας δηλαδή και τους Εσίρ, τους θεούς του πολέμου. Το παλάτι της Άσγκαρντ όπου κατοικούσαν οι Εσίρ χτίστηκε από δύο γίγαντες, τον Φάφνερ και τον Φασόλτ. Ο Όντιν, που σου ανέφερα πριν είχε δύο κοράκια, τον Χούγκιν και τον Μούνιν που ταξίδευαν καθημερινά ανά τον κόσμο και του ανέφεραν όσα είδαν... Και άλλα πολλά...
Ο καθηγητής έκανε μία αδιάφορη κίνηση με το χέρι του που της έδωσε να καταλάβει ότι δεν είχε νόημα να συνεχίσει. Οι πληροφορίες αυτές, που θα μπορούσε να τις βρει και μόνος του, δεν τον βοηθούσαν καθόλου να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Όχι, ό,τι και να σήμαιναν αυτοί οι αριθμοί δεν θα το έβρισκε έτσι. Της ζήτησε συγγνώμη για την ενόχληση και ξεκίνησε να φύγει.
     - Μήπως θέλεις να σε πετάξω κάπου; τον ρώτησε.
     Όχι, της είπε, δεν ήθελε να την καθυστερήσει αφού ήξερε ότι βιαζόταν και άλλωστε ήταν καλά, μια ξαφνική αδιαθεσία ήταν μόνο...Για μια στιγμή σκέφτηκε να την ρωτήσει για τις γλάστρες αλλά το απέφυγε. Αρκετά είχε ρεζιλευτεί στην παλιά του αγαπημένη. Άλλωστε, δεν ήθελε μετά από τόσα χρόνια να την αφήσει με την εντύπωση ότι είχε αρχίσει να ξεμωραίνεται!
     Έφυγε περπατώντας για να καθαρίσει το μυαλό του και να βάλει σε μία τάξη τις σκέψεις του. Μήπως είχε προσεγγίσει το θέμα με τελείως λάθος τρόπο; Μήπως αυτοί οι αριθμοί σήμαιναν κάτι τελείως διαφορετικό; Μήπως ήταν κάποιος κώδικας; Με το που σκέφτηκε την λέξη, το μυαλό του φωτίστηκε. Ο Περικλής! Μα πως δεν το σκέφτηκε νωρίτερα; Ο φίλος του, Περικλής Χατζίδης, εκτός από καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο, ήταν και λάτρης της κρυπτογραφίας και των γρίφων γενικότερα. Αυτός ίσως να μπορούσε να τον βοηθήσει.
     Επέστρεψε στο γραφείο του και συνέχισε την δουλειά του, πιο ήρεμος αυτή τη φορά. Το βράδυ, τηλεφώνησε στον φίλο του και του ζήτησε να βρεθούν την επόμενη μέρα, αναφέροντάς του μόνο ότι "είχε έναν γρίφο στα χέρια του". Όπως το περίμενε, ο Χατζίδης αμέσως ενδιαφέρθηκε και του πρότεινε να περάσει από το γραφείο του το επόμενο πρωί. Πράγματι, την επομένη ο Βεντούζας έδειχνε στον ενθουσιασμένο συνάδελφό του τα υδατογραφήματα και το κείμενο της επιστολής, το οποίο είχε επίσης αντιγράψει σε ένα χαρτί. Προτίμησε αυτή τη φορά να μην αναφέρει την επίσκεψη της "Παπαδοπούλου", αφού, κρίνοντας από την αντίδραση της Ληλίθ, δεν ήθελε να τον περάσει και ο Περικλής για τρελό. Απέφυγε να αναφερθεί και στην επίσκεψη στο σπίτι της παλιάς του ερωμένης για λόγους...ε, για λόγους αξιοπρέπειας. Ο Χατζίδης γνώριζε την παλιά τους ιστορία και, με την διακριτικότητα που δεν τον διακατείχε, σίγουρα δεν θα τον άφηνε σε χλωρό κλαρί με τις ερωτήσεις του.
     - Λοιπόν, φίλε μου, μου φαίνεται πως κάποιος φοιτητής σου αποφάσισε να σπάσει λίγο πλάκα εις βάρος σου. Τι έγινε, άφησες κανέναν μετεξεταστέο;
     - Πολλούς, αλλά σίγουρα λιγότερους από όσους αφήνεις εσύ κάθε χρόνο. Έλαβες εσύ ποτέ τίποτα παρόμοιο;
     - Αγαπητέ μου, αν κάποιο από τα στουρνάρια μου ήταν ικανό να σκαρώσει μία τέτοια ιστορία, να είσαι σίγουρος ότι θα τον περνούσα με δέκα! Δηλαδή, οκτώ συν δύο, πρόσθεσε, γελώντας μόνος του με το αστείο του.
- Όπως και να 'χει, αυτό το γράμμα το έλαβα στο σπίτι μου. Οι φοιτητές μου δεν έχουν τρόπο να γνωρίζουν την διεύθυνσή μου. Είναι απόρρητη.
- Έλα, καημένε! Σπουδαίο πράγμα είναι να πάρει ένας από αυτούς το ίδιο λεωφορείο με σένα, να κατέβει στην ίδια στάση και να σε ακολουθήσει μέχρι το σπίτι; Αν και, από το θέμα της επιστολής, θα έλεγα πως μπορεί και να μην είναι φοιτητής αυτός που σου το έστειλε. Μύθοι των Βορείων, ε; Σαν να λέμε, σκανδιναβική μυθολογία και...
- Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επιμένεις στο ποιός μου το έστειλε, τον διέκοψε ο Βεντούζας που είχε καταλάβει που το πήγαινε ο φίλος του. Σημασία έχει το αν μπορούμε να βρούμε τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί.
- Εδώ είναι που κάνεις λάθος, Βεντούζα μου! (Έτσι συνήθιζε να τον αποκαλεί, "Βεντούζα μου", πράγμα που εκνεύριζε αφάνταστα τον καθηγητή.) Διότι ένας οποιοσδήποτε κώδικας, δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να "σπάσει", αν δεν βρεις το "κλειδί". Και το "κλειδί" φίλε μου στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι οι αριθμοί, αλλά ο αποστολέας αυτού του γράμματος. Μπορούμε να ψάχνουμε για μέρες, εβδομάδες, μήνες για έναν τρόπο να συνδέσουμε αυτούς τους αριθμούς με αυτό το κείμενο. Και ίσως βρούμε κάποιον ή κάποιους. Μόνο όμως αν βρεις ποιός σου το έστειλε και γιατί, θα ξέρουμε ποιός απ' όλους είναι ο σωστός. Είπες ότι ο φάκελος δεν έγραφε τίποτα, έτσι;
Ο Βεντούζας κατένευσε. Είχε πει στον φίλο του ότι έσκισε τον φάκελο όταν άνοιξε το γράμμα και δεν σκέφτηκε να κρατήσει τα κομμάτια. Η ευκολία με την οποία τον πίστεψε εκείνος τον έκανε να σκεφτεί για άλλη μια φορά την αδερφή του. Ίσως και να είχε ένα κάποιο δίκιο τελικά. Συμφώνησε να αφήσει στον Χατζίδη την επιστολή και τα υδατογραφήματα ώστε να κάνει εκείνος κάποιες προσπάθειες αποκρυπτογράφησης και έφυγε από το γραφείο του.
Αισθανόταν σαν να ήταν πάλι στο μηδέν. Το ερώτημα παρέμενε το ίδιο: Ποιος;