Αυτή η κάπως γκροτέσκα συνάντηση με την αντιπαθητική κ.Βαλαωρίτη, αλλά και η αναπάντεχη έφοδος της υποτιθέμενης Μαριάννας Παπαδοπούλου στο γραφείο του, τον κούρασαν ιδιαίτερα. Ένιωσε μια ξαφνική πίεση στο κεφάλι και πήγε να καθίσει στην αναπαυτική, αν και κάπως φθαρμένη από τα χρόνια, ξύλινη καρέκλα. Άπλωσε μπροστά τα πόδια του και τέντωσε την πλάτη. Το πράσινο μαξιλαράκι πίσω στην καρέκλα, δώρο της Λιλήθ στα γενέθλιά του, δεν θέλησε να το αλλάξει, του θύμιζε παλιές εποχές που ένιωθε νέος και επιθυμητός, αυτός ο γερασμένος στο σώμα, αλλά κυρίως στο πνεύμα, Μάριος Βεντούζας. Ο καθηγητής ιστορίας Μάριος Βεντούζας. Μάλιστα. Σιγά τα λάχανα. Τι είχε καταφέρει αυτός ο κύριος στη ζωή του; Ένα διδακτορικό στο London School of Economics, χάρη σε μια υποτροφία που του είχε χαρίσει το ελληνικό κράτος για τις επιδόσεις του στη Σχολή. Κι έπειτα τίποτα άλλο. Οικογένεια δεν είχε, σύζυγο δεν είχε, ούτε καν σύντροφο. Ήταν μόνος του, όπως όλοι εκείνοι οι μονόχνωτοι και ιδιότροποι μεσήλικες καθηγητές που κορόιδευε στα νιάτα του. Κι αυτός κατέληξε τώρα σαν κι εκείνους.
Κάνοντας αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις, στριφογύρισε το σώμα του προς τα αριστερά πάνω στην καρέκλα και το ένα της πόδι ξεκόλλησε. Από την ταραχή του σηκώθηκε απότομα όρθιος και πρόσεξε πως ένα σημείο στην κάτω δεξιά άκρη του βελούδινου μαξιλαριού είχε ξηλωθεί. Κάτι τον έσπρωξε να ψάξει στην εσωτερική φόδρα του, όπου χωρούσαν μόνο τα δυο του δάχτυλα, που με μανία αναζητούσαν κάτι να βγάλουν. Τελικά αυτό που έβγαλαν στο φως ήταν δυο λευκά χαρτάκια, ίδια ακριβώς με το χαρτάκι του φακέλου. Τα 'χασε. Αυτό πια δεν χωρούσε καμιά εξήγηση. Άναψε το φωτιστικό του γραφείου κι άρχισε να τα περιεργάζεται. Φέρνοντάς τα κοντά στο φως διαπίστωσε πως δεν ήταν απλά χαρτάκια σημειώσεων, είχαν πάνω τους ένα υδατογράφημα. Και τα δυο έφεραν τον αριθμό 8.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου