4. Η κυρία Παπαδοπούλου

      - Ο κύριος Βεντούζας; τον ρώτησε με μια φωνή που πάσχιζε να καλύψει την ταραχή που φαινόταν στο πρόσωπό της.
      - Μάλιστα, εγώ είμαι. Γνωριζόμαστε;

    -Όχι, απάντησε εκείνη. Απλά... απλά έγινε κάποιο λάθος. Βρίσκομαι εδώ επειδή πιστεύω ότι λάβατε εκ παραδρομής ένα γράμμα που δεν προοριζόταν για εσάς.
    - Τι ακριβώς εννοείτε; ρώτησε ο καθηγητής, αν και καταλάβαινε ότι η μυστηριώδης γυναίκα αναφερόταν στην περίεργη επιστολή που μόλις είχε διαβάσει.
      Η γυναίκα τον κοίταξε με υποψία.
      - Δεν λάβατε σήμερα κάποιο γράμμα; ρώτησε με έντονη, σχεδόν επιθετική φωνή.
     Ο καθηγητής ξαφνιάστηκε με την αλλαγή στο ύφος της και, χωρίς να το θέλει, έκανε ένα βήμα πίσω. Από μέσα του άρχισε να αναθεματίζει τον εαυτό του επειδή δεν σκέφτηκε να κρύψει το γράμμα όταν χτύπησε η πόρτα. Αλλά πάλι, γιατί να το κάνει; Επιτέλους, τι σήμαιναν όλα αυτά; Και ποια ήταν αυτή η γυναίκα που τολμούσε να μπει στο γραφείο του και να του μιλήσει σε αυτόν τον τόνο; Αποφάσισε να της απαντήσει με το ίδιο ύφος.
     - Η προσωπική μου αλληλογραφία δεν σας αφορά! Και σας θυμίζω ότι ακόμα δεν μου είπατε ποια είστε, είπε, με την φωνή που χρησιμοποιούσε για να πείσει τους φοιτητές του να κάνουν ησυχία στο αμφιθέατρο. 
    Η γυναίκα τον κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα. Τα μάτια της έλαμπαν σαν να είχε πυρετό. Τελικά, απάντησε, πιο ήρεμα αυτή τη φορά:
      - Ονομάζομαι Μαριάννα Παπαδοπούλου. Ασφαλώς, το όνομά μου δεν σας λέει τίποτα. Αν δεν απατώμαι όμως, ένας φάκελος που προοριζόταν για τον μακαρίτη τον σύζυγό μου εστάλη κατά λάθος σε εσάς. Ξέρετε, είπε χαμηλώνοντας ελαφρά την φωνή της, είχατε το ίδιο όνομα...
      Ώστε αυτό ήταν λοιπόν. Όλα είχαν ξεκαθαριστεί. Μια απλή συνωνυμία. "Και τόση ώρα έσπαγα το κεφάλι μου να βρω ποιος μου το έστειλε και γιατί" σκέφτηκε χαμογελώντας από μέσα του. Παρόλα αυτά, θέλοντας να ακούσει περισσότερες λεπτομέρειες (από καθαρή περιέργεια, έπρεπε να το παραδεχτεί), αντί να της δώσει το γράμμα αμέσως, ρώτησε:
      - Και τότε πώς βρέθηκε η δική μου διεύθυνση στον φάκελο αντί της δικής σας;
      - 'Ωστε πράγματι το λάβατε, απάντησε η γυναίκα, με την ένταση να επιστρέφει στο πρόσωπό της.      Τώρα, έτσι που τα έκανε, δεν μπορούσε πλέον να το αρνηθεί. Τελικά, είχε δίκιο η αδερφή του που τον κατηγορούσε ότι ώρες ώρες ήταν τέρας αφέλειας.
      - Ναι, έλαβα ένα γράμμα, το οποίο ομολογώ ότι μου φάνηκε ακατανόητο. 
    - Ευτυχώς, είπε φανερά ανακουφισμένη εκείνη. Ξέρετε, συνέχισε προσπαθώντας να κάνει την φωνή της όσο πιο ανάλαφρη γίνεται, με ειδοποίησε γι' αυτό χτες ένας παλιός φίλος του συζύγου μου, ο οποίος έλειπε αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, οπότε και δεν γνώριζε για τον θάνατό του. Με ενημέρωσε ότι του έστειλε ένα γράμμα με το ταχυδρομείο, όπως συνήθιζαν να κάνουν από παιδιά. Ήταν ένα προσωπικό τους αστείο, καταλαβαίνετε. Ακούγεται τόσο παλιομοδίτικο στις μέρες μας... (Η γυναίκα χαμογέλασε για πρώτη φορά από την ώρα που μπήκε στο γραφείο του καθηγητή). Εν πάση περιπτώσει, δεν γνώριζε ότι είχαμε αλλάξει τη διεύθυνσή μας, γι' αυτό και ξαφνιάστηκε όταν το γράμμα επέστρεψε πίσω ανεπίδοτο. Έτσι, το ξαναέστειλε στην μοναδική διεύθυνση που βρήκε στον τηλεφωνικό κατάλογο για το όνομα Μάριος Βεντούζας... τη δική σας...
     - Απίστευτη σύμπτωση, αλήθεια! απάντησε ο Βεντούζας. 
    - Τώρα, αν δεν σας πειράζει, μήπως θα μπορούσα να έχω το γράμμα; ρώτησε η γυναίκα ευγενικά. Ξέρετε, θα ήθελα να το επιστρέψω στον φίλο του συζύγου μου. Ο καημένος, στενοχωρήθηκε πολύ όταν πληροφορήθηκε για το θάνατό του και είμαι σίγουρη ότι θα ήθελε να το κρατήσει. Ένα ακόμα ενθύμιο της φιλίας τους, καταλαβαίνετε...
    - Ασφαλώς, ασφαλώς, καταλαβαίνω απολύτως, έκανε ο καθηγητής και γύρισε την πλάτη του για να πάρει τον φάκελο από το γραφείο όπου τον είχε αφήσει, βάζοντας ταυτόχρονα το χέρι στην τσέπη για να βγάλει το γράμμα.
      Όλα είχαν μία απλή και λογική εξήγηση. Δεν υπήρχε πια λόγος να καθυστερεί την επιστροφή της επιστολής. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος. Και όμως, κάτι τον ενοχλούσε στην ιστορία αυτής της γυναίκας, αλλά δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Και ξαφνικά, το συνειδητοποίησε. Και με την παροιμιώδη αφέλεια για την οποία δικαίως τον κατηγορούσε η αδερφή του, το ξεφούρνισε: 
      - Όμως η διεύθυνση και το τηλέφωνό μου είναι απόρρητα. 
      - Αρκετά! ακούστηκε σκληρή αυτή τη φορά η φωνή της γυναίκας.
 Ο καθηγητής στράφηκε αιφνιδιασμένος προς τη γυναίκα που κρατούσε τώρα ένα μικρό πιστόλι στα χέρια της και τον κοίταζε θυμωμένα. 
      - Δώσε μου το γράμμα, του είπε επιτακτικά.
   Ο Βεντούζας την κοίταξε προς στιγμήν, ανίκανος να αντιδράσει από το σοκ. Έπειτα, σαν υπνωτισμένος, έκανε ό,τι του ζητούσε η άγνωστη, που πλέον πολύ αμφέβαλλε αν την έλεγαν Μαριάννα Παπαδοπούλου.
      - Και τον φάκελο!
    Άπλωσε το χέρι της και του τα πήρε και τα δύο. Αμέσως μετά, απειλώντας τον ακόμα με το πιστόλι, πισωπάτησε προς την πόρτα, την άνοιξε και έφυγε τρέχοντας.
     Ο Βεντούζας δεν τόλμησε να την ακολουθήσει για να δει προς τα που πήγε. Επιτέλους, ένας απλός ιστορικός ήταν, δεν ήταν συνηθισμένος σε τέτοιες καταστάσεις. Πάσχιζε να ηρεμήσει αφήνοντας απότομα την αναπνοή που τόση ώρα δεν είχε καταλάβει ότι κρατούσε όταν το πόδι του ακούμπησε κάτι στο πάτωμα. Το λευκό χαρτάκι ήταν ακόμα εκεί...